Ogniwa fotowoltaiczne produkowane z krzemu krystalicznego można podzielić na monokrystaliczne i polikrystaliczne. Jednak ze względu na wyższą sprawność, zdecydowanie większą popularnością cieszą się pierwsze z nich. Ogniwa monokrystaliczne dzielą się zaś na typ N lub typ P. W porównaniu do technologii typu P, moduły z ogniwami typu N posiadają więcej zalet. Choć ogniwa P-type są tańszą opcją, różnica cenowa stale maleje.

Do produkcji ogniw typu P używa się domieszki pierwiastka boru (choć zaczęły pojawiać się też ogniwa wytworzone z galu), który ma o jeden elektron mniej niż krzem, co skutkuje powstaniem dodatnich dziur elektronowych. W przypadku ogniw N-type wykorzystuje się domieszki pierwiastka fosforu, który ma z kolei o jeden elektron więcej niż krzem, a tworzące się dziury elektronowe są ujemne. Podstawa krzemowa ogniw P-type jest zatem spolaryzowana w większości dodatnio, zaś w ogniwach typu N – ujemnie.

Maksymalna sprawność ogniw typu P wynosi 24,5 %. Typ N już teraz osiąga sprawność na poziomie 25 %, jednak eksperci szacują, że może wynieść nawet 28,7 %. Ponadto, te drugie charakteryzują się też znacznie wyższą wydajnością (nawet do 22,1 % w przypadku N-type).

Ogniwa typu N ulegają również mniejszej degradacji spowodowanej światłem, są odporne na efekt LID (Light Induced Degradation) oraz są bardziej odporne na zanieczyszczenia. To wszystko wpływa zaś na ich dłuższą żywotność.

Kolejną przewagą ogniw typu N jest fakt, że osiągają niższą temperaturę w upalne dni. To wpływa na większą efektywność modułów oraz ich mniejszą awaryjność.